[ Mutlu aşk yoktur.. ]

Gripin & Ahmet Koç | Sus Söyleme

[ Dünya.. ]

Dünyanın bile pire gibi kaldığı evrende çok büyüklenmemeli insanoğlu.. (=

[ Emo, Gençlik ve Bizim Gençliğimiz Üstüne ]

Hep söylüyorum, biz çocukken midemiz bulanınca ekmek yedirirlerdi, grip "Yatınca geçer"di, başın ağrıyorsa "Çocukların başı ağrımaz" denirdi, uykun kaçıyorsa "Oyuncaklarını düşün, güzel rüyalar görürsün" şeklinde konu halledilirdi!
Okuma yazmayı öğrenemiyorsan ya, "Tembel"din ya "Yavaştan, sağlam sağlam öğreniyor"dun! Hüzünlü bir çocuksan "Yazar olacak herhalde" derlerdi, yerinde duramıyorsan, etrafa saldırıyorsan bir tane çakarlardı, susup otururdun.
Kanaatimce pedagojinin zirve yaptığı yıllardı o yıllar.


Çünkü sonra sonra, koşup oynadıktan sonra öksüren çocuk 'astım başlangıcı', okuma yazmayı zor söküyorsa 'disleksik', hüzünlüyse 'depresif', aşırı hareketliyse 'hiperaktif' diye nitelendirilmeye başlandı ve o sinameki yetiştirilen tipsizler şimdi büyüdüler!


O kadar ilgi alaka sonrası ola ola ne oldular?
Emo!
Emo ne?
Hani beş-altı yıldır etrafta saçlarını gözlerinin tekini kapatacak şekilde öne öne tarayan, miskin görünüşlü, asık suratlı, beti benzi atmış, sıska, dar pantolonlu, converse'li, siyah ojeli ergenler var ya...


Taksim'de kaldırımlarda filan oturuyorlar.
Aha onlar Emo!
Emo kelimesinin emotional'dan (hissi) geldiği, bu yavruların pek bunalımlı pek güvensiz ve duygusal olduğu, topluma uyum sağlayamadıkları için böyle takıldıkları söyleniyor. Bizim zamanımızda punk vardı ya, onun gibi bir akım, ama bir halta yaramayanı!


HERKESİN KEYFİNİ KAÇIRDIM
Ay kıyamaam!
Zamanında, kendi ergen yıllarımda bu akım daha dünyada yokken 10 gün emo takılmışlığım vardır! Kafam neye bozuktu hatırlamıyorum ama o 10 gün, üstelik de yaz tatilinde, evin o köşesinden bu köşesine oflaya poflaya nemli gözlerle dolaştım.
Saçımı taramadım, denize gitmedim, sohbetlere katılmadım, tebessüm bile etmedim. Akşamları karabasan gibi yemek masasına çöküp herkesin keyfini kaçırdım. Bir akşamüstü, balkonda otururken annem "Ne bu surat her gün, senin derdin ne kızım aaa..." şeklinde pedagojik bir açılım yaptı.


"Sıkılıyorum... Hayat çok anlamsız" cevabımın üzerinden sanırım birkaç saniye geçmişti ki, acı ve can havliyle bir metre havaya sıçradım. Annem, her Türk annesinin uzmanı olduğu 'mıncırma' hamlesini oldukça sert ve uyarısız gerçekleştirmiş ti.


Mıncırma, malumunuz evlat artık poposuna terlikle vurulmayacak kadar büyüdüyse, ancak tekdir ile de uslanmıyor ve hakkı kötekse kullanılan, konu komşu, bitişik ev duyar ihtimaline karşı avaz avaz bağırmak yerine geçen bir terbiye şeklidir. Tercihen bel veya bacak bölgesinden bir alan seçilir, elle kavranır ve et, 180 derece çevrilir! Hemen ardından, daha acım ve şaşkınlığım hüküm sürerken, annem kısık sesle,yüzünü yüzüme yaklaştırarak : "Alırım ayağımın altına" diye başladı ve:
"Karnın tok sırtın pek! Aklını başına topla! Sıkılıyorsanda git bakkala evin alışverişini yap, sonra da gel yemek kitabından bir kurabiye pişir, akşam misafir var, hadi yallah..." şeklinde bitirdi!


NE DERDİM KALDI NE DE TASAM


Malumunuz eti mıncırılan ergen olay yerinde fazla kalamaz, mıncırandan tırstığı için kendisine yalakalık yapar, arzu ettiği aktiviteleri gerçekleştirir.
Mıncıran mutlu, mıncırılansa artık efendi bir insandır! Aynen öyle oldu. Mıncırma sonrası ne derdim kaldı ne tasam! Emo'luğum o gün bitti, bu yaşa kadar da hep mutlu mesut, uyumlu, üretken biri olarak yaşadım. Şimdinin sokakta bira içen, gelen geçenden ihtiyacı var diye değil, hayat tarzı sandığı için para dilenen, dünyanın bütün derdi sırtındaymış gibi davranıp, bunalım takılıp bir işin ucundan tutmayan emo'larının başında, bizim zamanımızın anne babaları olacaktı ki. Ohoo...
Muma dönerdi hepsi! Bir kere her şeyden önce bütün o yüzü gözü saçla kaplı eşek herifler ibir eşek tıraşına götürürlerdi, kesin!
Ülkenin gençlerine bak.


Gelecekten çok umutluyum çok.

Gülse BİRSEL

[ Âh hemhal biraz.. ]

Demek ki bizim için muhterem, Yağmur sonrası yeismiş mukteza,

kimisine âbid, kimisine adem-i teveccüh reva.. (=

ve kimisinin bütün hakkı da, alacağı da bir hemhalden ziyade yalnızca bu anlaşılan..

..Neyse, Yağmur da durmak üzere. (=

Tanım[ıs]sız

[ Çocuk.. ]

Hafız! Sence çocuklar
çiçeklerin koynunda uyumalıydı 
değil mi?

Ece Ayhan

[ İlim.. ]

İbnü’l-Cevzî 


Okuduğu kitapların sayısının 20 bin cildi geçtiğini ifade eder. Bu zat tedrîs, telif ve fetvayla geçirdiği ömrünün bir ânını bile boşa harcamamıştır. Eser vermedik hiçbir ilim dalı bırakmamıştır. Bazısı 20 cildi bulan 340’tan fazla eseri vardır. Günde 4 defter doldurmaktaydı. Bir yılda yazdıkları 50-60 cildi bulmaktaydı. Bediüzzaman, onun için “dehşetli dahilerden, acib dehaları taşıyanlardan, meşhur allâmelerden, büyük bir muhaddis ve muhakkik” gibi sıfatları kullanmıştır.


İmâm-ı Vekî (746-812)


İmâm-I Vekî yemek yer, ekmek yemezdi. Sebebi sorulunca “Ekmeği çiğneme zamanlarında günde 50 tane âyet ve hadis öğrenirim” der, hep okurdu.


İbn-i Rüşd (1126-1198)


Eserlerİ Avrupa’da asırlarca okutulan Endülüslü büyük filozof ve bilgindir. Devamlı kitap okurdu. Kitap okumadan geçen yalnız iki gecesi vardır: Biri evlendiği, diğeri de babasının vefat ettiği gece.


Fahreddin-i Râzî (1149-1209)


Meşhur bir müfessirdir. Yemek yerken de birşey okumak ve öğrenmek isterdi, çare bulamayınca da üzülürdü. Çok defa sofraya oturduğunda bir yandan yemeğini yer, diğer yandan kitap okurdu. Evinden mescide giderken binek sırtında toplamda 300 bin talebesine ders verdiği anlatılır. Yazdığı kitapları yığsak, boyumuzu çok aşar. Sadece tefsire dair yazdığı eser (Tefsir-i Kebîr) 20 bin sayfadır. Hayatının her gününde 15-20 sayfa yazdığı kayıtlarda geçer.

Eğitim Bilim dergisi, Ekim-1998

[ (/%^+'!)(// ]

Mark Twain kendisinden çocukluğunu anlatmasını isteyen gazeteciye şu yanıtı verdi:


“Ne anlatabilirim ki?..” dedi. “Biz ikiz kardeştik ve o denli birbirimize benzerdik ki, annemiz bile bizi boyunlarımıza taktığı kurdeleyle ayırt edebilirdi. Bir gün birlikte banyo yaparken birimiz boğuldu. Kurdelelerimizi de çıkartmıştık. O gün bugündür yaşayıp yaşamadığımı bilemiyorum” 

((=